In de recente literatuur zijn twee opvattingen over het ontstaan van obesitas tegenover elkaar komen te staan: Het ‘koolhydraten-insulinemodel’ (KIM) en het ‘energiebalansmodel’ (EBM). In een beschouwing uit 2021 wordt een lans gebroken voor het KIM, dat de huidige kennis over de biologische mechanismen van gewichtscontrole beter zou weergeven dan het EBM.1 Daarop is zeer onlangs gereageerd door een groep auteurs, onder wie prof. dr. Stephen O’Rahilly van de universiteit van Cambridge in Groot-Brittannië (zie voor een interview met hem Endocrinologie 1 van 2022). Zij claimen dat het genoemde artikel EBM als karikatuur weergeeft en een valse keuze biedt tussen het KIM en die karikatuur.2 De groep presenteert een ‘meer accurate’ beschrijving van het EBM, waarin primair de hersenen verantwoordelijk zijn voor de regulering van het lichaamsgewicht; een proces dat zich vooral in het onderbewuste afspeelt en waarbij complexe endocriene, metabole en andere signalen de voedselinname controleren als reactie op de energiebehoefte van het lichaam en op invloeden uit de omgeving.
Twee theorieën over obesitas gewogen
