Het contrast kon niet groter zijn. Kanen bezocht in een vrije week in Parijs de begraafplaats Père-Lachaise en het Panthéon. ‘Daar liggen grondleggers van de democratie en het vrije woord begraven’, vertelt hij. ‘En toen ik er vandaan kwam, hoorde ik van de inval in Oekraïne door Poetin. Ik zocht contact met vrienden in St Petersburg, maar die verdwenen achter de muur van de staatscontrole. Kennissen in Oekraïne konden we wel bereiken. Mijn vrouw heeft daar trainingen gegeven in de forensische psychiatrie. Zij kreeg contact met een Oekraïense collega die dingen wilde regelen. Konden wij wellicht helpen met geneesmiddelen? Dezelfde dag nog belde ik een hartchirurg uit Lviv die dezelfde vraag had.’ Kanen benaderde de Samenwerkende Algemene Ziekenhuizen (SAZ), waarvan zijn ziekenhuis Zaans Medisch Centrum onderdeel uitmaakt. ‘Directeur Yvonne Snel en bestuurslid Inge de Wit wilden helpen’, vertelt Kanen. ‘Daardoor ging het ineens snel,
Het initiatief van endocrinoloog Boris Kanen
Noodhulp voor Oekraïense ziekenhuizen na de Russische inval
Internist-endocrinoloog Boris Kanen wilde niet stilzitten toen de Oekraïense ziekenhuiszorg door de Russische oorlogsverklaring in de problemen kwam. Geneesmiddelen, medische hulpmiddelen: aan alles ontstond gebrek. Zijn doorzettingsvermogen en de manier waarop hij zijn netwerk aansprak, zorgden ervoor dat de noodhulp snel op gang kwam. Die duurt tot op de dag van vandaag voort.
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?
